Numery telefoniczne w Polsce, ich forma i mechanizm nadawania zostały określone w Planie numeracji krajowej. Jest to zbiór zasad, według których są przydzielane numery konkretnym operatorom. Plan numeracji krajowej jest określany w rozporządzeniu Ministra Administracji i Cyfryzacji.
Numery sieci stacjonarnych zostały pogrupowane na strefy telefoniczne, które mniej więcej pokrywają się z granicami województw przed reformą w 1990 roku. Oznacza to, że nie zbiegają się z granicami dzisiejszych województw ani też powiatów, czy gmin. Od 2005 roku w Polsce mamy 9-cyfrowe numery stacjonarne. Składają się one z dwóch cyfr – numeru strefy oraz z 7-cyfrowego numeru abonenta. Jeszcze do roku 2009, aby zadzwonić z telefonu komórkowego na numer stacjonarny, konieczne było wpisanie ‚0’ przed 9-cyfrowym numerem. Teraz już ten przymus został zlikwidowany. Jeśli zaś chcemy zadzwonić na polski numer stacjonarny zza granicy, wystarczy wpisać kod kraju – ‚+48′ i następnie 9-cyfrowy numer abonenta. Warto pamiętać, że dodatkowo dla numerów VoIP został przydzielony niegeograficzny wyróżnik – ’39’.
Jeśli chodzi o numery komórkowe, także składają się one z 9 cyfr. Do 2004 roku nie było możliwości zmiany operatora sieci bez zmiany numeru telefonu. Teraz istnieje opcja zachowania numeru.
